กลุ้มลูกสาวแต่งตัวโป๊

อ.สมศรี สุกุมลนันทน์

ดิฉันมีลูกสาววัยรุ่น อายุ 14 ปีแล้วค่ะ แกกำลังสนใจเรื่องรักสวยรักงาม ชอบแต่งตัวสวยๆ ตามแฟชั่นที่เขานิยมกัน ซึ่งตรงนี้แม่อย่างดิฉันก็เข้าใจ แต่ สิ่งที่ทำให้ดิฉันกลุ้มใจก็คือ ตอนนี้แฟชั่นเสื้อสายเดี่ยวที่ดิฉันว่ามันโป๊ เกินไปกำลังนำสมัย ลูกสาวก็ซื้อมาใส่บ้าง ดิฉันไม่ยอมให้แกใส่ออกนอกบ้าน ลูกก็บอกว่าไม่เห็นโป๊เลย ใคร ๆ เขาก็ใส่กัน แล้วก็งอนแม่ไปหลายหน จะบอกลูกให้เข้าใจถึงความเหมาะสมนี้ว่าอย่างไรดี ขอคำแนะนำด้วยค่ะ ลาวัลย์/กทม. ใคร ๆ เขาก็ใส่กัน นั่นแหละ จริงของลูกลูกเห็นทางทีวีและตามที่ต่าง ๆ จนเจนตา ไม่เกิดความรู้สึกว่า โป๊ อะไรหนักหนา ตามธรรมดาลูกสาวไม่ใคร่เชื่อเรื่องแต่งตัว เสียแต่ว่าแม่เป็นผู้มีชื่อเสียงเรื่องการแต่งกายเป็นแบบอย่างของใคร ๆ หรือแม่อยู่ในวงการแฟชั่นเสียเอง สิ่งที่แม่ควรทำได้คือ เมื่อเขาแต่งตัวสุภาพสมวัย ชมเขาว่า วันนี้ลูกแต่งตัวสวยหรือเสื้อตัวนี้เหมาะแก่หนูเหลือเกิน ในคำชมนั้นออกสอดแทรกการเปรียบเทียบระหว่างความโป๊ที่ว่าไม่เหมาะสม กับความเหมาะสมในสายตาของแม่ด้วย ความจริงการใส่เสื้อแบบเสื้อชั้นใน วัยรุ่นไม่เคยรู้มาก่อนว่า เมื่อตอนที่ยายและแม่ยังเด็ก ท่านเคยใส่เป็นเสื้อชั้นใน บางทีอยู่กับบ้านก็ใส่ มาในรูปเสื้อคอกระเช้า มันก็เสื้อชั้นในอีกนั่นแหละ สมัยใหม่นำมาใส่เป็นเสื้อชั้นนอก จะเป็นไรไป สุดแล้วแต่นักออกแบบแฟชั่นจะกำหนด อีกไม่กี่เพลา แฟชั่นก็เปลี่ยน ลูกสาวก็โตขึ้นจากวัยรุ่นมาเป็นผู้ใหญ่ได้คิดแล้วก็หัวเราะตัวเองได้ บอกเล่าให้ลูกว่า เสื้อผ้าก็มีกาลเทศะของมัน เพราะเราต้องอยู่กับสังคม เราแต่งตัวเพื่อให้เกียรติแก่ตัวเองและแก่ผู้อื่น รวมทั้งโอกาสและสถานที่ด้วย นักท่องเที่ยวที่จะเข้าชมพระบรมมหาราชวัง ยังต้องนุ่งผ้าถุงหรือกระโปรงทับกางเกงที่ตัวสวมมา หรือต้องถอดรองเท้าเมื่อเข้าในพระอุโบสถ เราอยู่ในสังคมก็ต้องยอมปฏิบัติตามระเบียบ และความนิยมของสังคม จะเข้มงวดหนักนิดเบาหน่อยก็สุดแท้แต่เรื่อง อีกแง่หนึ่งที่พูดได้เรื่องการ แต่งตัวที่แม่เห็นว่า โป๊ ก็คือ เสื้อผ้าล่อภัย เรื่องอะไรเราจะต้องเสียเงินซื้อเสื้อผ้ามาใส่ ถ้าเสื้อผ้านั้นกลายเป็นศัตรูของเรา ผู้หญิงน่าจะสงวนตัวเอาไว้บ้าง เพื่อความมีเสน่ห์ของตนเอง ไม่ปล่อยให้เขาดูอะไรต่อมิอะไรของเราฟรี ๆ จะให้ทานด้วยการให้แก่สายตาของเขาทั้งที ต้องเลือกกาละเทศะ เพื่อไม่ให้ย้อนกลับมาเป็นโทษแก่เรา ว่าแต่ว่า ลูกสาวมีอะไรสวย ๆ สมควรอวดหรือเปล่า เมื่อใส่เสื้อผ้าแบบชั้นใน ถ้ามีพองามสมวัย ก็ให้เขาอวดของเขาไป เราไม่ละเมิดสิทธิมนุษยชนของเขา ช่วงชีวิตในวัยรุ่นนี้สั้นนัก ไม่นานแฟชั่นจะเปลี่ยนและเขาจะโตขึ้น เขาจะสามารถรู้คิดได้เอง ผู้ตอบเคยถูกญาติผู้ใหญ่ทักว่า ผ้ามันดี ๆ เอาไปตัดให้มันกะรุ่งกะริ่งทำไม ผู้ตอบสวมเสื้อที่มีแขนเป็นริ้ว ๆ ฟังท่านว่าแล้วก็นิ่งเพราะสายตาและความคิดเป็นของใครก็ของใคร ถ้าเราไม่พาตัวเข้าไปเกี่ยว เราจะไม่เดือดร้อน

อ.สมศรี สุกุมลนันทน์